Müslümanların güzel bir özelliği samimiyetleridir. Bir söz söyleyecekleri zaman bunu ‘sözün en güzeliyle’ ama ‘doğrudan ve açıkça’ dile getirirler. Dolambaçlı yöntemleri, imalı konuşmaları asla tercih etmezler.
Cahiliye toplumlarında ‘laf dokundurma’ deyimiyle ifade edilen yöntemlere hiçbir şekilde yanaşmazlar. Yaptıkları esprileri karşılarındaki kişilere mesaj vermek için kullanmazlar. Tavır ve hareketleriyle çevrelerine bir şeyler anlatmaya çalışmazlar.
Eğer söylemek istedikleri bir şey varsa, bunu samimiyetle, gönül alıcı bir üslupla, rencide etmeyecek sözlerle, olabilecek en anlaşılır şekilde karşılarındaki kimseye açıklarlar.
Amaçları içlerindeki kızgınlığı deşarj etmek, karşı tarafı küçük düşürmek, yaptığı hatadan dolayı o kişiye unutamayacağı bir ders vermeye çalışmak, onun tavrına aynı tarzda bir karşılık vermek değildir. Aksine amaçları, yalnızca -Allah rızası için- karşı tarafa fayda sağlayabilmektir.
Bu niyetleri tavırlarına yansıdığı için, karşılarındaki kişi de onların samimi sözlerinden ya da eleştirilerinden gerçekten istifade eder ve tavırlarındaki eksiklikleri iyice kavrayıp düzeltebilme imkanı bulurlar.
Alıntı:
Sözün özü:
Nasıl olsa Kuran ahlakını yaşıyor, ne söylesem karşılık vermeyecek şeklinde düşünmek İslam ahlakına aykırıdır..
İma ile konuşmak, '' kızım ana söylüyorum gelinim sen anla '' misali gerçekten yakışıksızdır..
İnsan ne söylerse söylesin: '' Rabbim benden razı olur mu? '' diye düşünmeli.. Art niyet taşımamalı ki, karşısındaki insanda güvenuyandırsın. Özü de sözü de bir olmalı.
Kemalata ermek budur.
Gülümce Yıldız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder